GJUHA SHQIPE, GJUHË E NATYRËS, Gjuha e kombit shqiptar, Liber nga SAZAN GURI

Publike para 857 diteve - Me date 07/12/2022 Ora 12:41:00 AM

Për të kontaktuar me autorin ose për të porositur librin kontaktoni në Whatsapp:

GJUHA SHQIPE – GJUHË E NATYRËS - Gjuha e kombit shqiptar, ashtu e fjetur prej 500 vjetësh nën pushtim, brenda 10-12 vjetëve pas kësaj errësire arriti e ndriçoi në shqipe, kryeveprat botërore të Shekspirit, Servantesit, Ibsenit, sikur ishin vetë ato, ndoshta edhe ca më mirë.

Gjuha shqipe mund të jetë ndër të paktat gjuhë për të mos thënë e vetmja që me 785 fjalët njërrokëshe të saj, njerëzimi mund t’ja nis nga e para formimit të gjuhëve të veta.
Dimë se çfarë kemi marr nga gjuhët e tjera, por nuk dimë se çfarë gjuha shqipe iu ka dhënë gjuhëve të tjera.
Historikisht dhe gjegjësisht, fjalët e thjeshta ilire kanë ndëertuar ato të përbëra të gjuhëve laborator.
Homeri e ka recituar komplet shqip Iliadën dhe Odisen, dhe kur e shkruajtën grekët rreth vitit 425 para Krishtit, këto dy vepra megjithë ndërhyrjet e klasës tashmë të ngjizur helene, nuk i hoqën dot të gjitha fjalët shqipe sepse ato formonin epopenë e pavdekshme të njerëzimit, se ndryshe humbiste vargu apo èposi.
Të gjitha fjalët formuese të shqipes janë njërrokëshe, dhe kalojnë te gjuhët e tjera si bazë e formimit të tyre, por shpesh, dy apo tri rrokje.
Gjuha shqipe lidhet me atë etruske prej nga buron ajo latine.
Gjuha shqipe zanafillon qysh n’filimet e historisë së shumerëve, për faktin se historia e s(h)umerëve fillon me fjalën apo me të ardhurit ‘nfilimet’, që asnjë prej gjuhëve të tjera nuk mund të marrë dot mundimin e ta shpjegojë, ndërsa shqipja sot, edhe pas 5000 vjetësh nuk lodhet, por fare lehtë e gjen këtë fjalë në të folurën dhe të shkruarin e përditshëm.
Operatore të lira janë fjalët në shqipe, me shumë kuptime dhe kjo sipas kontekstit, sipas nuancës së zërit, sipas urdhrit, sipas gjendjes, sipas plogështisë, dhe në gjuhët e huaja duke qenë e huazuar përdoret vetëm për një rast apo për një kuptim.
Mbajeni mend fort këtë rregull që gjuha shqipe, duke qenë primate, me një fjalë ‘vriste’ shumë kuptime, dhe e kundërta e gjuhëve të mëvonshme të civilizuara, që për çdo kuptim huazuan një fjalë.
Gjithë puna është se kur do të gjesh etimologjinë apo kuptimin apo mënyrën se si janë formuar fjalët në gjuhët me bazë latine, nuk të del me fjalët ndërtuese të saj, ndërkohë që shqipja, thuaj ç’të duash ti, e shpëton etnologun apo etimologun nga injoranca.
Nëse lexon proverbat ose fjalët e urta në gjuhën shqipe dhe i sheh ato të përkthyera në gjuhët e botës, menjëherë kupton se pesha më e madhe e fjalës proverb ngelet në gjuhën shqipe.
Popujt e parë pellazgë, etruskë, hitit, ligurnë, japigë, mesapë, ilirë, trakë, dardanë, me të cilët ka fill vetë raca shqiptare, gjermane dhe ajo baske, jo se nuk e shkruan atë gjuhë që sot quhet e pashkruar, por popujt që rrodhën prej tyre, si ata helenë, izraelitë, latin u ‘kujdesën’ aq shumë për ta zhdukur atë gjuhë, sa që ajo të kërkon shumë interpretime dhe zbulime, por njëherësh të jesh i pa anshëm, i pa ndikuar nga paragjykime, që të mund ta sendërtosh atë.
Me qindra e mijëra gjuhëtarë evropianë, ca prej tyre dhe albanologë u morën me gjurmët, pra me shkrimet e ruajtura në gjuhët e të fortëve, kur ujkun (gjuhën shqipe) e kishin pranë, por për shkak të pushtimeve, uzurpimeve, grabitjeve, të fshehur në bjeshkët e Namuna të Shqipërisë, si në Theth, në Shoshaj, në Labëri, Kurvelesh, Voskopojë, Berat, në Shkodër, në Lezhë, në Durrës, në Apoloni, në Butrint, që janë vende me histori 2600 vjet të shkruara, por po aq histori të pashkruar, pra me histori të paktën 5200 vjet.
Gjuhëtaret e botës, por më shumë ata të Europës, që sa herë nuk marrin parasysh gjuhën shqipe në interpretimet e tyre etimologjike gjuhësore, aq herë gabojnë, dhe po aq e vërtetë është e kundërta e kësaj.
Pellazgjishtja ka qenë një gjuhë njërrokëshe, ku fjalët kanë pasur trajta të ngurta.
Ajo nuk ka disponuar mjete të tilla gjuhësore si parashtesat, prapashtesat, mbaresat. Se gjuha gjermane, sikundër gjuhët e tjera, latine, izraelite, angleze, etj., s’janë gjë tjetër, veçse bashkime të përbëra të dy fjalëve të thjeshta të shqipes.
Se emocioni anti shqiptar apo filo serb apo xhelosik kundrejt kolegut albanalog (George Hahn) t’i ketë errësuar të menduarit logjik babait të etimologjisë së gjuhës shqipe (Gustav Meyer).